Instrumen dasar alam sekitar ialah alat yang digunakan oleh kerajaan dan organisasi lain untuk melaksanakan dasar alam sekitar mereka. Kerajaan, sebagai contoh, mungkin menggunakan beberapa jenis instrumen yang berbeza. Contohnya, insentif ekonomi dan instrumen berasaskan pasaran seperti cukai dan pengecualian cukai, permit boleh niaga dan yuran boleh menjadi sangat berkesan untuk menggalakkan pematuhan terhadap dasar alam sekitar.[14] Andaian yang dipakai ialah syarikat dan organisasi lain yang terlibat dalam pengurusan alam sekitar yang cekap dan telus tentang data dan pelaporan alam sekitar mereka mungkin mendapat manfaat daripada prestasi perniagaan dan organisasi yang lebih baik.[15]

Perjanjian dua hala antara kerajaan dan firma swasta dan komitmen yang dibuat oleh firma bebas daripada keperluan kerajaan adalah contoh langkah alam sekitar secara sukarela. Instrumen lain ialah pelaksanaan program pembelian awam yang lebih hijau.[16]

Beberapa instrumen kadangkala digabungkan dalam campuran dasar untuk menangani masalah alam sekitar tertentu. Memandangkan isu alam sekitar mempunyai banyak aspek, beberapa instrumen dasar mungkin diperlukan untuk menangani setiap satu dengan secukupnya. Tambahan pula, gabungan polisi yang berbeza mungkin memberikan firma lebih fleksibel dalam pematuhan dasar dan mengurangkan ketidakpastian tentang kos pematuhan tersebut.

Sebaik-baiknya, dasar kerajaan perlu digubal dengan teliti supaya langkah-langkah individu tidak menjejaskan satu sama lain, atau mewujudkan rangka kerja yang tegar dan tidak kos efektif. Dasar yang bertindih mengakibatkan kos pentadbiran yang tidak perlu, meningkatkan kos pelaksanaan.[17] Untuk membantu kerajaan merealisasikan matlamat dasar mereka, Direktorat Alam Sekitar OECD sebagai contoh, mengumpul data mengenai kecekapan dan akibat dasar alam sekitar yang dilaksanakan oleh kerajaan negara.[18] Suruhanjaya Ekonomi Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu untuk Eropah, melalui Kajian Prestasi Alam Sekitar UNECE, menilai kemajuan yang dicapai oleh negara anggotanya dalam menambah baik dasar alam sekitar mereka.

Pergantungan semasa pada rangka kerja berasaskan pasaran mempunyai penyokong dan pengkritik. Antara pengkritik misalnya, sesetengah ahli alam sekitar berpendapat bahawa pendekatan yang lebih radikal dan menyeluruh diperlukan daripada satu set inisiatif khusus, untuk menangani perubahan iklim. Sebagai contoh, langkah kecekapan tenaga sebenarnya boleh meningkatkan penggunaan tenaga sekiranya tiada had penggunaan bahan api fosil, kerana orang ramai mungkin memandu kereta yang lebih jimat bahan api. Untuk memerangi keputusan ini, Aubrey Meyer meminta penguncupan dan penumpuan "pasaran berasaskan rangka kerja". Cap and Share dan Sky Trust adalah cadangan berdasarkan idea tersebut.

Penilaian kesan alam sekitar (EIA) dijalankan untuk membandingkan kesan pelbagai alternatif dasar. Selain itu, walaupun sering diandaikan bahawa pembuat dasar membuat keputusan yang rasional berdasarkan merit projek, Eccleston dan March berpendapat bahawa walaupun penggubal dasar biasanya mempunyai akses kepada maklumat alam sekitar yang agak tepat, faktor politik dan ekonomi adalah penting dan sering membawa kepada keputusan dasar yang hanya membelakangkan keutamaan alam sekitar.

Teori perancangan keputusan menimbulkan keraguan pada premis ini. Keputusan yang tidak rasional dicapai berdasarkan berat sebelah tidak sedar, andaian yang tidak logik, dan keinginan untuk mengelakkan kekaburan dan ketidakpastian.[19]

Eccleston pula mengenal pasti dan menerangkan empat daripada isu dasar alam sekitar paling kritikal yang dihadapi oleh manusia: kekurangan air, kekurangan makanan, perubahan iklim dan paradoks penduduk.[20][21][22]